“Ik dacht dat een monoloog van zowat anderhalf uur te saai zou zijn. Het is toch fijner om meerdere acteurs met elkaar in interactie te zien gaan? Maar door spel af te wisselen met muziek, geprojecteerde dagboekfragmenten, sms-chat, filmpjes en zo vloog dat uur voorbij.” (L, leerlinge, 16 jaar)

“Christophe gaat erg diep, vooral wanneer hij zich onmachtig als zoon, die niet begrepen
wordt, overgeeft aan zijn emoties. Een tragikomedie die er mag zijn en dit verwerkt in een geslaagde monoloog.” (S, ex-verslaafde)

“Dat alles achteraf bekeken autobiografisch bleek te zijn, daar werd ik wel stil van.” (E, leerling, 15 jaar)

“Toen de drankduivel in het publiek kwam, kreeg ik wel een beetje schrik.” (R, leerlinge, 14 jaar)

“Als leerkracht en ‘Erica’ herself ervoer ikzelf ook de nood aan een educatieve voorstelling rond alcoholproblematiek en de bijhorende nazorg voor jongeren. Christophes stuk vult dit hiaat met verve op. Het is alles wat het moet zijn. Realistisch, op niveau van de leerlingen, confronterend, puur en toch met het broodnodige vleugje humor.” (S, leerkracht en dochter van een alcoholist(e))

“Leuk dat de acteur geregeld in het publiek komt. Zo hoef je niet de hele tijd saai te zitten kijken.” (A, leerling, 14 jaar)

“Soms moest ik keihard lachen om Swa, dan weer voelde ik me triestig om het lot van de zoon en schaamde ik me dat ik Swa eigenlijk wel een plezanterik vond. Een zatte papa is niet (altijd) leuk.” (P, leerling, 14 jaar)

“Ik heb geleerd dat, als iemand vraagt of ik een pintje wil, ik eigenlijk ‘nee’ moet zeggen als ik dat niet wil. Ook al is het soms moeilijk om te weigeren.” (R, leerlinge, 15 jaar)

“Op het einde besef je wel dat dit een ogen openend toneelstuk was.” (X, leerling, 14 jaar)

“Ik heb geleerd dat je respect moet hebben voor mensen die geen alcohol willen drinken.” (X, leerling, 14 jaar)

“Zo zie je maar: met echte wilskracht kan je ver geraken!” (X, leerling, 15 jaar)

“Ik weet nu wat de gevaren van alcohol zijn en hoe je met dronken mensen moet omgaan.” (X, leerling, 16 jaar)